Ćwiczenia w podwieszeniu to forma aktywności ruchowej, w trakcie której, całe ciało lub trenowana jego część znajduje się na specjalnych podwieszkach mających za zadanie odciążyć określony odcinek lub nadać kierunek ruchu i ułatwić lub utrudnić jego prowadzenie.
Ćwiczenia w odciążeniu, to niejednokrotnie alternatywa dla klasycznych ćwiczeń, a w przypadku wielu dysfunkcji jedyna możliwa ich forma. Odciążenie to niezbędny element treningu w sytuacjach kiedy pacjent nie ma wystarczającej siły mięśniowej by wykonać ćwiczenie przeciwko sile grawitacji (siła wg skali Lovetta poniżej 3) lub z różnych przyczyn nie zaleca się u niego obciążania określonego obszaru ciała. Idealnym rozwiązaniem są wtedy podwieszenia, które powodują odciążenie dysfunkcyjnych części ciała jednocześnie umożliwiając pełny zakres ruchu i pracę mięśni. Najczęściej podwieszeniu ulegają kończyny górne, dolne, odcinek lędźwiowy oraz szyjny kręgosłupa.
Podczas zabiegu u pacjenta zostaje podwieszona część organizmu, w konsekwencji czego masa części ciała jest znacząco zmniejszona i nie obciąża stawów. Pozwala to na wykonanie ruchu w całkowitym lub zwiększonym zakresie. Dzięki aktywacji mięśni poprawia się trofika tkanek, elastyczność mięśni, więzadeł, polepsza się czucie głębokie stawów.
Jednym słowem ćwiczenia w odciążeniu wspomagają siłę mięśniową, poprawiają koordynację, równowagę oraz stabilizację.
Ćwiczenia czynne w odciążeniu zaleca się :
- po długotrwałym unieruchomieniu w rehabilitacji pourazowej (gips, szyna)
- przy braku zrostu kostnego
- w przypadku porażenia lub osłabienia grup mięśniowych
- chorobach przewlekłych układu ruchu ograniczających ruchomość (RZS, gościec, reumatyzm)
- w stanach zwyrodnieniowych stawów
Ćwiczenia w czynne w odciążeniu sprzyjają:
- szybszej progresji funkcjonalnej mięśni (powiększają zakres ruchomości ROM)
- zwiększają siłę, wytrzymałość i normalizują napięcie mięśniowe
- redukują ograniczenia ruchomości typu mięśniowego np. przykurcze
- oddalają powierzchnie stawowe (tworzą trakcję) co działa przeciwbólowo
- polepszeniu stanu psychologicznego pacjenta (widzi możliwość wykonania niedostępnego dla niego ruchu), mobilizując go do dalszej pracy
